Met een gelaagd concept speelt Kino Klandestino in op een diep verlangen bij het Groningse cinema-minnende publiek. Afgelopen zaterdag was de eerste editie, met een ongekende opkomst van een kleine 200 bezoekers. Het concept van Kino Klandestino is simpel; op een ongebruikelijke locatie wordt een film vertoond. Het tijdstip wordt van tevoren gecommuniceerd, maar de film en locatie blijven vooralsnog geheim. De organisatie speelt daarmee in op een soort postmodern diepgeworteld verlangen van de huidige generatie. Cultuurliefhebbers willen niet slechts een hapklare avond, maar ook een evenement dat oproept tot beleving. Kino Klandestino is vergelijkbaar met het denken aan vakantie. Het boeken van je bestemming, en het lezen over een vreemd land is vaak minstens net zo leuk als de reis zelf. Kino Klandestino is daarom op te delen in drie componenten; De weg ernaar toe, de verrassing ter plekke, en het filmprogramma.

De voorbereiding: De weg ernaar toe
Geïnteresseerd publiek kan zich inschrijven op de nieuwsbrief. Geleidelijk sijpelt er informatie door over welke film er wordt vertoond, en de locatie. Zaterdag werd de locatie om 17:00 uiteindelijk bekend gemaakt. Tot die tijd werd er, ook via sociale media, flink geanticipeerd op deze geheime gebeurtenis. Doordat Kino Klandestino voor deze vorm kiest, wordt de inhoud (het filmprogramma) minder van belang. Het is juist het geniepige aspect van zo’n avond, waarmee publiek wordt getrokken. Het concept is in de kern tegelijkertijd de reclame die h et concept nodig heeft. Alhoewel Kino Klandestino in vrijwel elk zichzelf respecterend noordelijk medium wel een artikel kreeg toebedeeld. Uiteindelijk stapten zaterdagavond een grote groep mensen op de fiets, of in de auto, op weg naar die bijzondere locatie.

De locatie: De verrassing ter plekke
Ergens in Vinkhuizen staat een oud scholencomplex van het Alfacollege. Het gebouw stond enige tijd leeg alvorens de aanleg van een skatepark aanving. Op een andere verdieping treft het publiek het oude wedstrijdbad aan. Voor Kino Klandestino is dit zo’n perfecte excentrieke plek om een film te vertonen. Als bezoeker wordt je door allerlei gangen en trapgaten geleidt om uiteindelijk plaats te nemen in een zwembad. Het zwembad ligt in een zaal die is aangekleed met lampen en waxinelichtjes. Het betreden is overigens wel op eigen risico. Want er blijft genoeg gelegenheid voor beschonken bezoekers om een been te breken.

Zombie: Het filmprogramma
Nadat iedereen klaar zit met een bijzonder goed smakend biertje, wordt het publiek verblijdt met de korte documentaire Als Ik  Jou Niet Had over een echtpaar uit de Amsterdamse Jordaan. Een koddig stel spendeert hun vrije tijd in een middeleeuwse kamper die duidelijk aan vervanging toe is. Bij menigeen tovert deze korte film een glimlach op het gezicht. Het is echter wel jammer dat documentairemaakster Anne-Marieke Graafmans het nodig vind haar hoofdpersonen zo te karikaturiseren. Als de man (Harrie) de ANWB belt, dan spelt hij de twee B’s op zijn kenteken als ‘Bier Bier’. Daarnaast is het verleidelijk om een levensverhaal op te tekenen in twintig minuten. Daarvoor is zo’n tijdsbestek echter te kort. Graafmans kiest voor de verdwenen dochter van het echtpaar, hun liefde voor de kamper, en hun leven in Amsterdam. Ze had beter het leven in de kamper beter kunnen uitdiepen. Want die scènes spreken het meest tot de verbeelding. Al met al is Als Ik Jou Niet Had een interessante Vermeer-achtige inkijk in het bestaan van Harrie en Riek. Wel jammer dat een aantal onverlaten het nodig vond de eerste minuten van de documentaire vol te schreeuwen.

Wat volgde was de documentaire Zombie:The Resurrection Of Tim Zom van de hand van cineast Billy Pols, die zelf niet bij de vertoning aanwezig was. Dan rijst alsnog de vraag hoe een vragenuurtje met 200 man publiek er uit had gezien. Zombie  vertelt het verhaal van de ogenschijnlijk bekende skater Tim Zom uit Rotterdam. Hij is een typisch straatschoffie, heeft problemen met de politie, komt altijd geld tekort , en blinkt tegelijkertijd uit in zijn sport. Met zijn skateboard onder zijn voeten kan hij alles. Zombie werd gematigd positief ontvangen door het Nederlands filmjournaille. Zeker gezien de skateboard achtergrond in het Alfacollege is het een passende maar ook dappere keuze om deze film te vertonen. Van een aantal bezoekers vernam ik dat ze sympathie kregen voor Tim. Tim is echter geen Travis Bickle (Taxi Driver), hij kiest er zelf voor om het verkeerde pad te belopen. Alhoewel zijn traumatische jeugd wel nadrukkelijk in beeld komt. Het is overigens spijtig dat Tim zelf nauwelijks aan het woord komt, en als hij dan wel praat, dan klinkt hij als een neanderthaler. Daarnaast bestaat een significant gedeelte van de film uit slow motion beelden van Tims trucjes. Deze beelden worden vergezeld met dubstep muziek. Het is begrijpelijk dat zijn talent moet worden geëtaleerd, maar na de zoveelste skatemontage had ik  het wel gezien. De film van Billy Pols lijkt ruimte te scheppen voor de verheerlijking van geweld en abject gedrag. Het is een rauwe film waarin je continu  de vraag stelt wat Zom nu precies in Amerika doet. Daardoor lijkt de documentaire wat grillig en onaf. Desalniettemin is Zombie: The Resurrection Of Tim Zom ook voor skateleken en geïnteresseerden in eigenzinnigheid zeker de moeite waard. ***

Conclusie
Kino Klandestino’s  Eerste editie is met recht een succes. Wie wil er nu niet een film op het witte doek zien al zittend in een zwembad. Je kijkt automatisch uit naar de volgende surrealistische locatie. Het filmprogramma zelf is gewaagd te noemen, en slaagt er niet in om als meesterwerk gekwalificeerd te worden. Maar misschien doet dat er ook helemaal niet toe, en speelt Kino Klandestino met succes in op de rage die in de VS al ontzaglijk populair is. Het kijken van films op rare plekken.

Reportage
Redacteur Maarten Praamsta maakten afgelopen week een reportage over Kino Klandestino.

Werkt de audio niet? Hier is de file.

 

 

Podcast: Embed