Illustrator Yoni Bakker exposeert deze maand in Galerie Simplon met een serie portretten van taaie historische figuren. Glasnost ging met haar in gesprek.

Bakker is recentelijk afgestudeerd aan Academie Minerva in Groningen en gebruikt haar vlugge vingers nu om een visueel spektakel te maken van vreemde historische verhalen. Elk portret uit haar ‘taaie mensen’ serie getuigt van de kunstenares haar fascinatie voor het toeval waardoor deze absurde gebeurtenissen zijn ontstaan. Yoni ziet zichzelf eerder een prijs winnen voor ‘death by freak accident’ dan voor haar taaie karakter, maar over taaiheid gesproken is haar visie op het thema genoeg voor een solotentoonstelling van haar werk in Galerie Simplon. De expositie opent donderdag om 20.00 in Popodium Simplon en is tot eind oktober te zien in de galerie.

“Ik heb heel veel bewondering voor mensen die autonoom werk maken; dat doe ik normaalgesproken ook niet, maar toen kwam mijn vriend met een verhaal over een Schotse generaal die in WW2 met pijl en boog en een enorm zwaard ten strijde is getrokken en het nog overleefd heeft ook. Daar moest ik gewoon iets mee doen! Dit eerste verhaal was voor mij het startpunt voor een onderzoek naar meer waargebeurde bizarriteiten. Ik heb geen academische achtergrond in geschiedenis, maar online kun je allerlei bruikbaar materiaal vinden. Ik heb zelfs op youtube ‘all time tens’ lijstjes gevonden en daar de lijst met ‘greatest pirates ever’ gebruikt voor mijn project.”

Zijn deze taaie mensen dan ook helden? “Nee, het zijn taaie mensen die vaak uit eigenbelang of eigenbehoud iets hebben gedaan of doorstaan. Ik wil deze mensen niet de hemel in prijzen en soms maak ik ze zelfs een beetje belachelijk. Als je iets overleeft is dat niet automatisch een heldendaad.” Wat volgens Yoni de geportretteerden zo spannend maakt, is de sensatie van de ervaringen die deze mensen hebben gehad. Deze serie gaat niet over persoonlijkheden of achtergrondverhalen. “Het is de verwondering die ik interessant vind. Verwondering over het ongewone, het bizarre. Deze verhalen zijn volgens mij interessant omdat ze je even wegvoeren van je eigen realiteit. Dit zijn dingen waarvan je nooit zou zeggen dat ze zomaar zouden kunnen gebeuren; dit zijn de dingen die zich buiten de gebaande paden afspelen. Ik vind het mooi om me op het lichte, het vreemde en het grappige van deze verhalen te concentreren. Ik denk niet dat de levens van deze mensen zich hebben uitgespeeld op een manier die zij voor zichzelf bedoeld hadden; maar voorbij de alledaagse gruwelijkheden is daar iets moois te vinden en daar ben ik naar op zoek.”

“Naast mijn eigen fascinatie voor geschiedenis en haar grillen te bevredigen, probeer ik met deze serie mijn artistieke techniek te oefenen zonder met te veel beperkingen te werken. Ik denk niet dat ik ooit zo slordig of speels heb kunnen werken als bij deze serie. Wat ik zo mooi vind aan het werken als illustrator is dat je je aan een duidelijke opdracht moet houden. Als de beperkingen duidelijk zijn, dan kan ik vaak pas echt de diepte in gaan met mijn werk. Ik werk daarom vaak liever in opdracht, maar dat betekent niet dat ik geen plezier beleef aan autonome projecten. Ik vertel deze verhalen graag op mijn eigen veelkleurige manier. Ik vind het fascinerend hoe je middels visuele taal een verhaal zo anders kunt vertellen: is de persoon die bovenop een hoop lijken staat een held of een massamoordenaar?”

“In de toekomst zou ik graag nog eigen werk maken over starende katten: die zitten maar altijd te staren in het niets. Dat vind ik zo grappig!”