Filosoof en docent Ronald Hünneman schoof weer aan bij Glasnost met een column. Dit keer neemt hij online-datingsites onder de loep. Zijn ‘participerend onderzoek’ heeft al enkele wetenschappelijke inzichten opgeleverd, maar nog geen match…

PARSHIP VERSUS TINDER
Column voor Glasnost op 8 december 2014. Door Ronald Hünneman.

De afgelopen maanden heb ik participerend onderzoek gedaan naar online-datingsites. ‘Participerend’ wil zeggen dat ik zelf aan het online-daten ben geslagen. ‘Onderzoek’ wil zeggen dat mijn deelname gedreven wordt door een hunkering naar nieuwe wetenschappelijke inzichten. Wat niet helemaal waar is natuurlijk. Ik zit in een nogal vrijgezelle periode (Facebookstatus: It’s complicated), dus mocht ik al participerend een prachtige partner aan de haak slaan, dan is dat geen probleem, een prettige bonus zelfs.

De eerste dating-site waar ik mij logischerwijze vol overgave op begaf was Parship.
“Parship. Dé datingsite voor hoogopgeleiden” zegt hun leuze immers. Nu is zelfinzicht bij
mij zo goed als afwezig, maar ik weet vrij zeker dat ik hoger opgeleid ben. In ieder geval
hoger dan al die mensen die door hun opleiding niet op Parship durven. En sowieso klinkt
“daten met laagopgeleiden” niet erg opwindend, enigszins afstotelijk zelfs. Parship dus.
Met drie klikken zat ik op de site, had ik een profiel, werd mij verzekerd dat de site op
basis van wetenschappelijke principes functioneerde, en dat ik met speciaal voor mij
geselecteerde vrouwen zou worden gematched. De uren daarna werd het dus
wetenschappelijk, vreselijk wetenschappelijk. Ik moest mij door een rijstebrijberg van
ongeveer 268 vragen worstelen.
De vragen begonnen zinnig, dat wil zeggen, het waren vragen waarvan ik de
wetenschappelijke matchingsrelevantie begreep:
“Bent u vrouw of man?”
“Wat is uw leeftijd?”
“Bent u op zoek naar een man of een vrouw?”
“Waar woont u?”
Maar daarna werd de wetenschappelijke matchingsrelevantie eerst duister en daarna
donker:
“Waar gaat u het liefst op vakantie?” (Ok, kan nog)
“Hebt u een voorkeur voor klassieke – of popmuziek?” (Soit)
“Eet u liever Italiaans of sushi?” (Hmmm…)
“Zet u onmiddellijk de televisie aan bij thuiskomst?” (Wat?!)
“Koopt u kaas in plakken of aan een stuk?”
“Gooit u uw sokken aan het eind van de dag bij de was?”
“Schept u Ben & Jerry’s ijs eerst in aan schaaltje voordat u het eet, of eet u het direct
met een lepel uit de beker?”
En zo nog 257 vraagstukken waarom ik me nog nooit in mijn leven had bekommerd (maar
zoals ik zei, zelfinzicht is afwezig, dus toe maar).
Daarna rekende Parship mij op basis van mijn antwoorden de ene na de andere mooie
toekomst voor: “Je hebt een geweldige match met Susan. Susan matched vooral op
gewoontes. Wil je Susan een bericht sturen, een compliment of een ijsbreker?” Toen ik
“Ja, dat wil ik” aanklikte, kwam het bericht dat ik mij dan als Premium Member moest
inschrijven. Dat kostte 359 euro, maar als ik onmiddellijk reageerde kreeg ik 15% korting.Kortom, Susan wacht nog steeds op haar ijsbreker. Daten voor hoogopgeleiden lijkt mij iets
wezenlijk anders dan daten voor grootverdieners.

Tinder is gratis, vroeger voor jongeren, tegenwoordig voor mijn leeftijdscategorie. Tinder
stelt geen vragen. Ik krijg voornamen en foto’s te zien van Facebookprofielen van
vrouwen. Die kan ik afserveren (naar links swipen), of ik kan ze interessant vinden (naar
rechts swipen). De vrouwen krijgen mijn foto’s ook te zien, en mogen ook swipe links
(wegwezen), of swipe rechts (deze is leuk). Als je elkaar allebei ge-swiped-rechts hebt,
dan heb je een match en kun je chatten en…
Dit prachtige, elegante, snelle systeem, heeft mij een hernieuwde blik op foto’s
geschonken. Ja, ik heb zelfs een heuse visuele tactiek ontwikkeld:
Profielfoto met slechts bloemen – swipe links
Profielfoto met hond die het gezicht likt – swipe links
Sowieso profielfoto met hond – swipe links
En trouwens, ook met paard, reptiel of papegaai – swipe links
Profielfoto met naar binnen gezogen wangen of zwakzinnige spreuk (“Geniet van het
leven, het is maar kort”) – swipe links
Profielfoto met MH17 – swipe links
Profielfoto met op de achtergrond Boeddha, Ikea, Elvis, een motor, een lelijke echtgenoot,
gezellige dingetjes, geurkaarsen, een zwart-wit ingerichte kamer of lamellen – het is
allemaal swipe links.
Heel veel naar rechts swipen doe ik dus niet. Maar soms, soms zit er een foto tussen van
een vrouw waarvan ik denk:
“Renske! Het maakt me niet uit als je de lagere school niet hebt afgemaakt. Met jou wil ik
naar elk land op vakantie, wat voor muziek je ook luistert, wat je ook eet, al mag ik de
televisie nooit meer aanzetten, moeten iedere dag mijn sokken bij de was en lik je de Ben
& Jerry’s beker leeg zonder lepel te gebruiken. Het maakt me allemaal niets uit. Ik wil
JOU, Renske. Ik WIL jou.” Swipe rechts. Swipe rechts.

Deze Renskes tonen aan dat Parship nonsense is. Dat lijkt mij een belangrijk wetenschappelijk inzicht. Jammer genoeg heeft nog geen enkele Renske mij ook naar rechts geswiped. De komende tijd zal ik daarom mijn fanatiek participerende onderzoek voortzetten. It’s complicated.

Podcast: Embed