Als student en kunstenaar in Groningen wil ik graag meegenieten van al het culturele schoon in de stad. Gratis. Want dan kun je je geld gewoon in de drank investeren. Vaak is de keuze namelijk of/of op een studentenbudget. Mijn briljante plan in deze: concertfotograaf worden. Gratis bandjes kijken, muntjes vangen en de creatieve machine geolied houden. Je moet toch iets met je opleiding doen?

De deal is als volgt: je krijgt een programmarooster aangereikt met een onmogelijke hoeveelheid bands om af te werken in drie dagen. Je werkt voor nop van 8 uur in de avond tot 2 in de ochtend en je wordt vooral aangemoedigd nog die avond of ten minste de volgende dag foto’s te leveren. Alsof je verder geen leven hebt. En ja, hier zijn mensen zoals ik voor te porren.

Dag 1. Grunnsonic at Warhol, Warhol en… Warhol. Daar gaan we dan! Met zware tas, opgeladen batterijen en geleegde SD-kaarten wurm ik me door de menigte richting de backstage naast het podium. Terwijl ik me van mijn jas en trui ontdoe voordat het zweet me uitbreekt word ik door een meisje op de schouder getikt: “Voor wie kom je hier eigenlijk foto’s maken?” “Ja, voor Grunnsonic: jij bent de stagemanager?” Ze knikt en schudt me de hand. Security-check doorstaan.

De rest van de avond is een afwisseling van lenzen wisselen, snelle uitstapjes naar andere podia en in ninja-mode langs schouders, benen en lege bierglazen manoeuvreren. Hoewel alle aandacht bij de bands ligt is er eigenlijk geen tijd om echt te luisteren en mee te deinen op de muziek onder het genot van een biertje. De zaal is het slagveld en ik ben strategisch analist: als ik nu met die lens in die hoek, nog een keer langs het publiek en als dan dat licht op de bassist valt dan heb ik ze allemaal te pakken!

Eenmaal thuisgekomen leeg ik mijn kaartjes, maak ik een eerste selectie en laad ik snel mijn batterijen op. Om twee uur mag ik eindelijk naar bed. Zes uur slaap; niet gek. Morgen dag twee.

Bandfoto’s van boven naar onderen in sets van vier: Vikings in Tibet, Fenn en North to the Night. Fotografie door Andrea Hooymans voor Grunnsonic 2015.