“Mag er wat meer licht op de drummer alsjeblieft?”
De opdracht is simpel: zet de band als geheel op de foto, vang de sfeer en maak een mooi portret van elk bandlid. Klinkt simpel, maar dat is het vaak niet. Welkom in de wondere wereld van de podium-staff. Waar het publiek geniet van een mooie avond vol auditief en visueel spektakel, halen de medewerkers achter de schermen een nachtje door.
Animal Antics @ de Etage – LED licht: lijkt pas normaal wanneer licht uit- en donker voluit staat.
In de donkere hoekjes naast het podium en achterin de zaal wordt vervent aan kopjes en schuifjes gedraaid en geduwd om tot een mooi podiumbeeld te komen. Inspraak hierin heb je als je een uur voor het concert op komt dagen dus vergeet het maar: je werkt met wat je ziet. Zelfs dat is niet zo, want de lens vangt veel minder op dan het menselijk oog, tenzij je geld over hebt. Dus die mooie spot op het gezicht van de zangeres levert slechts lege pixels; de gitaristen springen net iets te wild rond om met de minimaal vereiste sluitertijd-instelling een scherp beeld te vangen en de drummer is, zoals altijd, onderbelicht. Genoeg nachtmerries om creatief te worden dus! Maar op de podia van Grunnsonic van vanavond mag ik een vreugdedansje doen, en dat doe ik dan ook: al balancerend op een aan de kant geschoven cocktailbar van waaruit ik een mooi totaalbeeld kan schieten.
Ugah?Wugah! @ De Walrus: ik ben vooral blij met de onomzijlbare banner achterin.
Dan kom je op punt nummer twee. Expressie. Alle gepubliceerde foto’s tonen scherpe beelden van zangers en muzikanten met gladgestreken of expressievolle, doch aantrekkelijke gezichten. Uiteraard zijn deze beelden het resultaat van een rigoreuze selectie en is er goed nagedacht of die ene mooie foto geruïneerd wordt door de malle blik van de bassist of niet. Om de marketingstandaarden te handhaven moet de schoonheidscommissie – ikzelf – de juiste balans vinden tussen passie en schoonheid. Achter mijn computer heb ik werkelijk uren besteed aan het wegpoetsen van puisten, harde tepels en twijfelachtige vlekken. Een veelheid aan stonede, misvormde en ronduit hilarische expressie zijn de revue gepasseerd: stuk voor stuk beelden die het daglicht nooit zullen zien. Al, nu ik er zo over nadenk, zou iemand er wellicht een interessant boek over kunnen samenstellen.
Martyn Ell @ The Crown: de gitarist heeft niet een keer opgekeken van zijn instrument en staat dus ook niet op de foto.
Buiten de perfect of imperfect getimede hilariteit is daar dan categorie nummer drie voor de kwaliteit van een foto: karakter. Niet iedereen heeft karakter. Punkbands hebben altijd karakter. Bands die bestaan uit iele jongetjes van beneden de 25 hebben bijna nooit karakter. Dat is een probleem. Probeer je maar eens voor te stellen hoeveel interessante foto’s je kunt maken van een singer-songwriter die star en met dezelfde uitdrukking op het podium blijft staan: die komen er nooit! Geef mij maar een visueel dynamische band, crowdsurfers en een flinke pit (alleen bij goed licht). Als je het maar goed uitsnijdt zodat de zaal vol is, de gemoederen uitmuntend en de band vol passie. Alles voor de foto.
Hoist the Colours, Hoist the Colors @ De Walrus: bij slecht licht ga je natuurlijk zwart-wit. Het korrelige effect is geen effect, maar een redmiddel. Soms. Want soms is het ook de bedoeling.
Alle foto’s zijn genomen door Andrea Hooymans. Een overzicht van haar werk als fotograaf vind je hier.