Het lijkt Sonja Schulte interessant om de verschillende soorten kunstpubliek eens door elkaar te gooien. In een serie van vijf columns gaat ze een gedachte-experiment aan, waarbij we worden meegenomen naar een wereld die veel lijkt op de onze, maar waar iets niet helemaal klopt. Of: waar de dingen een stuk beter kloppen, juist?

In deze vierde aflevering zet Sonja het museumpubliek in het theater. A match made in heaven.

Column voor Glasnost op 13 april 2015. Door Sonja Schulte.

Op zoek naar nieuw publiek, deel 4: Het theater krijgt de kunstliefhebbers.

De stalen zenuwen die het theaterpubliek noodgedwongen op moet bouwen om het modern experimentele theater te doorstaan zijn bij de enthousiaste museumbezoeker van nature aanwezig. Hij neemt àlles serieus en heeft zich weleens vergist, bijvoorbeeld, door een tijdje bij een bijzondere prullenbak te blijven staan.

Daarom is hij perfect materiaal voor het theater. Laat die vierde wand maar doorbroken worden: de museumbezoeker slaat rustig zijn armen over elkaar, leunt achterover en kijkt de acteur minachtend aan. Tenslotte: als Marina Abramovic haar echtgenoot herhaaldelijk naakt de zaal uit kan botsen, terwijl hij rustig op een meter afstand stond te kijken, raakt hij nu niet van de kook van zo’n retorisch galmend acteurtje, spugend en vlakbij.
De acteur zal bestudeerd worden. Als hij zijn pose niet verliest en hard zijn best doet krijgt hij misschien, aan het eind van zijn monoloog- een minzaam knikje. In de pauze haalt de acteur zijn hart op als hem net zo minzaam een glas wijn aangeboden wordt en men hem laat weten dat zijn performance helemaal niet, geenszins zelfs, teleurgestellend is geweest. Dit publiek is tenminste krítisch, denkt de acteur.

De museumbezoeker, ondertussen, is verheugd in het comfort dat hem geboden wordt. Hij kan lekker zítten! Hij kijkt om zich heen: wat een fijn zachte belichting, gezellige aankleding! En hij betrapt zich erop dat zijn karakteristieke houding- die met de armen over elkaar- langzaam verandert in gelukzalig wegzakken.
Want hoe vaak komt het voor dat hij zittend na kan denken? Dat hij zijn audiotour niet mee hoeft te nemen en alleen maar hoeft te kijken wat er gebeurt? Wacht even- er zijn geen bordjes om te lezen, er is helemaal geen uitleg- dus ook geen betekenis – hij hoeft niet eens na te denken! Hij hoeft alleen maar aanwezig te zijn.
Wat de kunstliefhebber ook kan waarderen aan deze kunstenaars op dat podium is dat ze na de voorsteling blijven hangen en gretig ingaan op je mening, vooral als die goed is. Wat een leuk avondje uit, denkt de museumganger. Dat moet ik vaker doen.

Het is een gouden match. De kunstliefhebber is blij met de acteurs, de acteur is blij met dit nieuwe publiek. Het kijkt niet schichtig om zich heen als de kleren uitgaan. Het let op. Het theaterdecor wordt eindelijk op waarde geschat omdat het zo’n mooie compositie is en het complementaire kleurencontrast tussen de groene art deco lampjes en de grote zachtoranje spot op het podium gaat ook niet verloren. Paarlen voor de zwijnen? Nee: paarlen voor de parelkettingdragers.

Podcast: Embed