Het lijkt Sonja Schulte interessant om de verschillende soorten kunstpubliek eens door elkaar te gooien. In een serie van vijf columns gaat ze een gedachte-experiment aan, waarbij we worden meegenomen naar een wereld die veel lijkt op de onze, maar waar iets niet helemaal klopt. Of: waar de dingen een stuk beter kloppen, juist?

In deze vijfde en laatste column gooit Sonja de filmfans in de leeuwenkuil van de concertzaal.

Column voor Glasnost op 18 mei 2015

Op zoek naar nieuw publiek, deel vijf: de concertzaal krijgt de filmnerds

Het filmpubliek is een zeer oplettend publiek, om niet te zeggen: obsessief. Ze zien dat Cleopatra oftewel Elizabeth Taylor in 1964 op het witte doek een wit randje heeft waar haar polshorloge zat. Ze merken fijntjes op – in you tube comments, op zelfgeschreven blogs, of als reactie op een tweet van wie dan ook: dat die ene acteur in die ene film helemaal niet zo’n jasje van die stof aan kan hebben. Dat gouddraad dat op dat zogenaamd middeleeuwse kostuum zit bestond toen namelijk helemaal niet. En die stof zelf trouwens ook niet. En trouwens,  belachelijk, welke middeleeuwse ridder droeg er nou oranje? Heeft de kostuummaker uberhaupt research gedaan?

De brug naar muziek is niet moeilijk te leggen want niemand is er net zo kritisch als de fanboys van de film als de recensenten van muziek. En met recensenten bedoel ik iedereen die zich fan noemt van een band en ooit heeft gezegd dat het laatste album toch wel tegenviel want ze zijn een hele andere richting in geslagen. Of het viel tegen omdat ze gewoon hetzelfde zijn gebleven. Of het viel tegen omdat het veel te laat kwam, of te vroeg. Of omdat het geen album is maar een boek, een film een fokking documentaire: waarom blijft die gasten niet bij hun leest? Ze moeten gewoon een nieuw album maken dat precies zo goed is als hun debuut maar wel heel anders en toch retro.

Hoe krijg je dit kritische publiek aan beide kanten nou tevreden? Welnu, dat gaat heel simpel: de filmnerds gaan naar een concert.

Ze komen binnen; in de arena van de muziekliefhebbers. Die staan er al: lusteloos tikken ze alvast minachtend hun biertje naar achter. Als in een western staan eerst de beide groepen tegenover elkaar- de zuurstof lijkt uit de kamer te ontsnappen en iedereen houdt zijn adem in- tot een van de filmnerds ziet dat er nog vooraan ruimte is. Is dat even mooi! De filmnerds, die zo minutieus naar de schermen turen, het beeld stopzetten, notities maken en weer verder spoelen- zij  kunnen nu van dichtbij het gouddraad op het jasje van de drummer bestuderen. Ze voelen nu live het echte spuug van de echte zanger in hun nek: wow, wat een special effects!

De echte fans van de spelende band staat nog steeds onbeweeglijk achter ze. Zij raken door de filmnerds afgeleid. “Moet je ze daar nou zien staan”, denken ze, “de enthousiaste sukkels.” En terwijl de band aangemoedigd doorspeelt vindt hun zucht naar kritiek nieuwe  grond: die werpt zich volledig op het filmpubliek. En zo is uiteindelijk iedereen blij.

Podcast: Embed