In mei al zat Matthijs Veenstra bij Glasnost om een boekje open te doen over de de literaire randactiviteiten van Bekende Nederlanders. Hij heeft proza en poëzie opgeduikeld van uiteenlopende types waaronder Chris Zegers en Robert ten Brink. In deze eerste aflevering draagt hij een haiku voor van the one and only Matthijs van Nieuwkerk.

Matthijs heeft één haiku voorgedragen, maar lees hieronder vooral even door want er is nog een tweede (inclusief tekstverklaring!) beschikbaar.

 

Matthijs Veenstra voor Glasnost op 4 mei 2015.

Gedichten door Bekende Nederlanders – eerste aflevering: Matthijs van Nieuwkerk.

Uit de bundel: Nederige Bespiegelingen van een Primetimemammoet.

On the road

Mijn koffer bevat

Slechts vleeskleurige sokken

En lekker veel drop.

Tekstverklaring van Van Nieuwkerk: “Als backpacker avant la lettre in het roergebied had ik maar weinig nodig. Een gulle lach, vooral. En drop, natuurlijk. Daarmee kwam je een heel eind, vooral bij van die door het werk in de metaalindustrie kromgetrokken arbeidersvrouwtjes. Ach, de dingen die ik als jonge god in het industriële hart van Duitsland heb meegemaakt… de lezertjes moesten eens weten.

Ohja, die vleeskleurige sokken van me. Dat zit zo. Ik was toen erg naar mezelf op zoek. waarschijnlijk hoopte ik dat de plaatselijke bevolking aan de toog van het dorpscafé nog jaren over me na zou praten in de trant van “Der Hollænder mit die fleischfarbige Socken, jah, das war noch etwas!’, ofzoiets.

 

Met kerstmis ben ik een hongerige hond

Ik schreeuw naar mijn bord

Je laissez faire le chien!

De amandelspijs dampt.

Tekstverklaring van van Nieuwkerk: “naar je bord schreeuwen klinkt de lezertjes misschien extreem in de oren, maar de lezertjes hebben nog nooit eerste kerstdag in huize van Nieuwkerk gevierd. Dat is maar goed ook, want er wordt me daar een potje geluld, man man man. En ik heb gewoon honger. Echt. Als de zon haar laatste stralen over de horizon werpt, begint het maagje van deze geboren televisiejongen onverbiddelijk te knorren; de spijsvertering van een mediadier wacht op niemand, dus zeker niet op vrouw en kinderen! Door keihard ‘comme un chien Français’  te keffen roep ik de gesprekken dan vaak een halt toe. Dan kan ik eindelijk aan de kerststol beginnen. Héérlijk.”

–

Check hier alle bijdragen van Matthijs Veenstra.

Podcast: Embed