Op Noorderzon konden onze columnisten natuurlijk niet ontbreken. Glasnostica Sonja Schulte nam even een trip down memory lane om de vroegste Noorderzon-herinneringen op te halen. Luister of lees hier de column over die teleurstellende ervaring terug.

 

 

Column voor Glasnost op 28 augustus op Noorderzon 2015

Onder de tribune van het Dok

De eerste keer dat ik op Noorderzon was, zo bleek later, was toen ik onder de tribune van Het Dok met een vriend een fles rosé leegdronk. Jaren later liep ik voor het eerst het terrein op, dacht ik. Ik at en dronk en had plezier en pas toen we die avond langzaam, traag, traaaag lopend achter alle andere mensen aan richting het Dok aan het schuifelen waren realiseerde ik me iets, dacht ik: He, ik ben hier eerder geweest. Ik zat daaronder, toen, ik zat ooit onder de tribune van het Dok.

Die avond dat ik me dat niet realiseerde, die avond dat ik daar zat, kwamen we niet onder de tribune vandaan. Dat klinkt spannender dan het was. Die vriend van me was al gaan studeren in Groningen en ik zat nog in vier VWO en ging bij hem langs, logeerde er zelfs. Dat bleek later ook geen goed idee.

Toen ik onder de planken in het halfduister om me heen keek en probeerde te luisteren naar de muziek op slechts een paar meter afstand werd steeds mijn plastic beker bijgevuld. En als ik naar links keek ving ik meteen de grijnzende blik van Edwin, die trots was, die leek te zeggen: “En?

Fantastisch, nietwaar? Geef ik jou hier geen geweldige ervaring te beleven?”

Niet waar, dacht ik. De muziek was vaag gerommel, vreemd vervormd vanonder het publiek en het publiek zelf was het gezoem van tientallen mensen, stampend boven ons hoofd en dus begreep ik ook niet echt waarom de andere leden van ons gezelschap, twee meisjes en een huisgenoot, steeds elkaar aanstootten en Sssst! riepen als een van ons bewoog. “Je mag hier eigenlijk niet zitten”, scheeuwde Edwin in mijn oor.

Later kwam het goed. Ik zag voorstellingen die me elke keer weer totaal beduusd achterlieten maar voor die indruk kreeg ik niet lang de kans, want je stapt de tent uit en daar sta je weer – volop in het geruis. Wie die tegenstelling meemaakt is echt op Noorderzon geweest.

En wat er dan gebeurt: iemand geeft je een nieuw glas, je schuift aan bij de poffertjesrij en op de laatste zondag, alweer, zit je overdag bij jazz op Zuid en je denkt terug aan de nacht daarvoor, die precies op dezelfde plek was: hoe je daar toen zat te schransen van een extra portie Gado Gado en sate, hoe je steeds harder moest lachen, hoe je op de gladde vermodderde pallets uitgleed en naar huis wankelde. En je tikt met je duffe hoofd in het daglicht de laatste maal glazen aan, je proost en je luistert, even met je ogen dicht.

 

Lees alle bijdragen van Sonja Schulte terug.

Podcast: Embed