René Duursma: “We zitten bijna met gitaar, synthesizer en cello op schoot film te kijken.”
Drie cinefielen met gitaren, een cello, een hoop stompboxes en samplers – dat is kort samengevat de band Kinetophone. Modernistische stomme films, maar ook hedendaags documentair werk, voorziet deze band live van een zelf-gecomponeerde soundtrack.
Op het IFFR Groningen zetten ze hun muziek onder de surrealistische films La Coquille et le Clergyman (1928) en Un Chien Anadalou (1929). Vooral bij die laatste film is al vaak muziek gecomponeerd, maar waar hun versie zich in onderscheidt is dat ze het melodieus en klein hebben gehouden, in plaats van schreeuwende chaos te creëren. Want een belangrijke vraag in het maakproces is altijd: “Hoe houd je het beeld sterk, hoe houd je de film in tact?”, zegt René Duursma.
Hij vertelt verder over Kinetophone’s werkwijze, het belang van een goede soundtrack en laat een fragment uit hun soundtrack bij Un Chien Anadalou horen.
Het nummer House dat we draaiden, is hier te bekijken en beluisteren.
Podcast: Embed