28 februari 2016

Een bezoekje aan het Cross-linx festival in de Oosterpoort. Dit festival, dat rondreist door vier steden, biedt naar eigen zeggen een avond vol onverwachte verbindingen tussen gecomponeerde ‘nieuwe’ muziek en artiesten uit de avant-garde popscene. We zijn benieuwd. Een impressie van onze proeverij.

15:30: Perhaps Contraption.

Of de gekte ervan afspat weet ik niet, maar de band is leuk en enthousiast. Zou het zeer goed doen in een besloten zaal vol dronken mensen. Een slim begin, maar ze staan helaas in de foyer. Om half vier. Op zondagmiddag.

17:00: The Notwist.

The Notwist weet zelfs een fan te verbazen. Wát een feest van geluid en licht, supervet en trancy. Van rock tot GOA: The Notwist houdt iedereen er van begin tot eind bij, wat eigenlijk best knap is omdat de band tamelijk ingetogen op het podium staat. Deze klasbakken weten een absoluut hoogtepunt neer te zetten. Lisette Boer (bezoekster) noemt het een ‘emotionele ervaring’.

18:30: Emilie & Ogden.

Ogden is de naam van Emilie’s harp, die zij even belangrijk vindt als zichzelf. Ze bespeelt het instrument meesterlijk. Haar stem is mooi en teer, een beetje Tori Amos-ig. Maar goed, dat betekent tevens dus dat je het al eens gehoord denkt te hebben.

19:15. On Filmore.

Knap en ingewikkeld. Soms is het, alsof er twee nummers met verschillende ritmes door elkaar spelen. Technisch briljant. Of u er naar kunt luisteren laat ik aan u over.

Tussendoor weet DJ ND een gepaste laag muziek over de foyer te leggen. Opvallend onopvallend. Lekker.

19:45. Eten bij Tromp.

De wijn is goed, het eten is heerlijk en goed geserveerd. Goede prijs-kwaliteit verhouding. Een aanrader.

20:50. Dawn of Midi.

Bekkenloze drum. Minimaal en vierkant pianospel. Het is aan de (meesterlijke) contrabas om de twee aan elkaar te weven. Het maakt de band tot één grote ritmesectie, de muziek houdt het midden tussen een Zulu-dans en een spannende achtervolgingsscene in The French Connection. Hypnotiserend.

21:10. Andrew Bird.

Je eigen vioolspel live een paar keer over elkaar heen loopen, en daar met gitaar en zang overheen spelen. Het klinkt als een beetje een gimmick, en dat is het ook. Jammer dat Andrew met regelmaat z’n nummers eindigt op z’n knieën, pielend aan z’n geluidsvervormers. Dat leidt af. Echter, Andrew is ook uniek en de grootste rasartiest van het festival. Hij heeft het publiek in z’n zak, hij heeft een fantastische stem en beheerst alles zó tot in de puntjes dat hij losjes en blasé op het podium staat. Hij beperkt zichzelf door de mooie melodieën niet door een band te laten spelen, maar hij is waanzinnig.

22:30. Einde. Ideaal, want morgen is het maandag.

Cross-linx is een blije verrassing. Vele stijlen en bands die je op reguliere wijze niet snel had opgezocht. Staat de artiest je niet aan? Dan loop je gewoon naar een andere, er is muziek door de hele Oosterpoort. Het publiek is enthousiast en aandachtig, maar het is jammer dat er niet twee keer zoveel mensen waren. Of de Oosterpoort daaraan iets had kunnen doen weet ik niet. Het zal deels met de line-up te maken hebben, en of ze daar iets over te zeggen hebben? Ons advies voor de aankomende Cross-linx editie: gaat dat in groten getale meemaken.