Festival Theatertapas had in het eerste weekend van maart iets te vieren: het was de vijfde (en dus lustrum-)editie van het festival, en het was voor het eerst driedaags, van 4 tot 6 maart. Zoals de naam al suggereert trakteert het festival op tapas van theater, korte voorstellingen van verschillend soort en kaliber, van veelal jonge maar talentvolle gezelschappen. Voor de prijs van één toegangskaartje krijg je een proeverij van vier voorstellingen, en daarbinnen mag je kiezen tussen verschillende ‘routes’. Tussen de vertoningen door verplaats je je aan de hand van een begeleider naar verschillende locaties in het Ebbingekwartier. Glasnost ging kijken op zaterdag 5 maart, en liep route paars.

Bij binnenkomst in Het Paleis staat Onkruyd (Harm Tuyn) te schilderen. U kunt de buitenkunst van deze held vinden door heel Groningen. Zijn eigen stijl van street-art maakte hem in korte tijd een blikvanger in het genre, en hij blijkt zeer in voor een praatje. Zoek hem eens op: www.onkruyd.nl.

Dan op naar Freia en Sara in de Watertoren, oftewel de Bovenkamer van Groningen. De dames smijten met energie en enthousiasme, we bevinden ons in een multimediale ‘spelshow’. Dat komt wat rauw op het dak, je wordt behandeld als klapvee en dat werkt goed, maar de dames weten de toon nét niet helemaal te zetten. Je zou wat maatschappijkritiek kunnen ontwaren, maar of dat zo bedoeld is wordt niet duidelijk.

Vervolgens Tappin-it Collective in de kantine van de Machinefabriek. Dit drietal brengt een sterke show die een soort proeverij van tapdans in zichzelf is. De presentatie is spannend en ongemakkelijk, het lijkt soms alsof ze er geen lol in hebben, ze veinzen miscommunicatie en ruzie, het tempo wisselt onverwacht. Het einde is supersterk. Een aanrader.

We lopen naar het Paleis en gaan ‘eten bij pa en ma’ van Lea Volkers en Thérese Pietersma.  Poppentheater dat huiselijkheid in karton biedt. Het tempo is laag, er gebeurt opmerkelijk weinig maar de twee dames weten ieders aandacht er bij te houden. Het stuk neemt een verrassende wending. Wat de dames bedoelen over te brengen wordt niet duidelijk.

Tot slot dichters op 1 m2 podium. In spelwinkel de Purperen Draak. Arjen Boswijk, Philip Rozema en Richard Nobbe dragen voor uit eigen werk. Een leuke setting, de voordrachten zijn enthousiast. Een degelijke voorstelling.

De afterparty in het Paleis is gezellig. De optredens van Limonchiki en Shoe Eating Rabbits zijn enthousiast en zetten een goede toon. De artiesten komen ook terug naar deze uitvalsbasis en zijn benaderbaar en benieuwd naar feedback (‘heb je ons gezien’ ‘nee’ ‘o wat jammer’). Makers én publiek maken dus samen een dansje, ook later op de klanken van DJ Subzen.

Theatertapas doet z’n naam eer aan. De voorstellingen zijn 20 minuten per stuk en de diversiteit is groot. Leuk is dat je op een laagdrempelige manier op één middag of avond allerlei theater te zien krijgt dat je misschien normaal gesproken niet had opgezocht, en zeker niet op één avond. Je komt op locaties waar je anders niet snel komt, en de wandelingen tussendoor doen je discussiëren over de voorstellingen met volstrekte onbekenden. Er kunnen dingen beter, zo is de organisatie hier en daar wat rommelig en gehaast, de website kan overzichtelijker en een bezoek voor de slechteren ter been moet afgeraden worden. Aan de andere kant: wat wil je met een organisatie die dit ieder jaar voor een paar schamele doekoe’s uit de grond trekt. In feite betreft het een ruwe diamant, zomaar midden in Groningen, die meer bezoekers verdient. Glasnost weet alvast wat het voor volgend jaar maart in de agenda zet.