Op donderdagavond 15 februari presenteerde Glasnost de eerste editie van Café Glasnost in Brouwerij Martinus. Op ons verzoek opende Esmé van den Boom de uitzending met een gedicht

Esmé van den Boom was in het collegejaar 2016-2017 Huisdichter van de Rijksuniversiteit Groningen waar ze de master Writing, Editing and Mediating volgt. Ze won in 2017 de Groningse voorronde van de schrijfwedstrijd Write Now! en nam deel aan het zomerkamp van Das Mag. Ze is lid van de Dichtclub in de Kroeg van Klaas.

Over haar ervaringen als student schreef ze het gedicht Een kleine kwestie (ongelukkig geformuleerd). Hieronder kan je het gedicht terugluisteren en lezen.

 

 

 

Een kleine kwestie (ongelukkig geformuleerd)

 

Op facebook volg ik een community page waar academici
lachende emoticons plaatsen bij pijnlijke zaken

Optimists say: the glass is half full
Pessimists say: the glass is half empty
Grad students say: I see you found my tears
Haha, like, love
(176 sad reacts)

Ik doe ook aan escapisme
ik heb een baan naast mijn studie bij een poëziestichting
maar mijn studieadviseur raadt me aan om er ontslag te nemen
zegt: “stel prioriteiten” en “je vindt na je studie wel een andere baan”
ik doe aan escapisme en tel hoeveel poëziestichtingen er zijn in Nederland
ik doe aan escapisme en tel terug in welke tijd de studieadviseur studeerde
anno 2018 heeft niemand in mijn collegezaal de artikelen gelezen
maar levert iedereen zijn wekelijkse opdracht in
na “zijn er vragen over de stof” blijft het altijd stil
Tijdens de zoveelste studentenpresentatie verdwijn ik
langzaam
in
een
clickhole

Op Google type ik
Waarom zijn academici
de balk vult ‘zo links’ aan
Haha, denk ik. Like. Love.

Ik probeer het in het Engels: Why are academics
Why are academics important
why are academics so rude
why are academics so liberal
why are academics so mean
why are academics so arrogant
why are academics so unhappy
why are academics more important than sports

Ik besluit dat dezelfde dingen in het Nederlands en in het Engels toch verschillen
Ik besluit dat ik er goed aan heb gedaan mijn medestudenten
niet te vragen waar ze eigenlijk nog wel nieuwsgierig naar zijn

Er gaat geld naar de universiteit voor iedere afgestudeerde student
er gaat geld naar de mensen van de balie studentzaken
die mij wekelijks een mail sturen over
de koffiecheque van 5 euro die ik won met een enquête over internationalisering
er waren alleen meerkeuzevragen en ik was het met geen enkel antwoord eens
na vier weken blijkt de nieuwe cateraar geen koffiecheques meer te accepteren
er gaat geld naar career services waar ik een ‘career day’ moest volgen
en de trainer me adviseerde te verzwijgen dat ik ooit een burn-out heb gehad
er gaat geld naar de grote en nieuwe opleidingen
er gaat geld naar opleidingen die hun doelmatigheid kunnen bewijzen
er gaat geld naar de Allersmaborg
er gaat geen extra geld naar de letterenfactulteit
maar ik citeer:
“daardoor ontstaat ook ruimte om te investeren”

Ik zit in een collegezaal met vijftig blonde paardenstaarten en denk aan internationalisering
ze typen alles woord voor woord op hun tablets en zeggen in de pauze
“begreep jij wat hij zei?”
ze lachen om meerkeuzetentamens die twee weken eerder op nestor hebben gestaan
ik lach om docenten die zeggen
“geef me die wekelijkse opdrachten maar, dan kan ik daar vanavond mijn reet mee afvegen”
ze kijken me aan tot ik me besef dat ze geen grapje maken
Ik lach om de grapjes op de community page
omdat ik eigenlijk een aanvraag moet doen voor mijn
studievertraging tijdens de burn-out
de aanvraag bestaat uit 23 stappen
en ik wil het bij iedere stap opnieuw opgeven
I see you found my tears

Mijn ouders zeiden vroeger: zij is een onderzoeker
ondertussen zoek ik en vraag ik en durf ik niet meer
de universitaire fuik in te zwemmen waar
ze niet aan exitgesprekken doen

Foto: Nienke Maat

Podcast: Embed